Verhalen, ieder heeft zijn eigen verhalen en sommige verhalen kloppen niet maar we blijven er wel in geloven. Waarom blijven we erin geloven?
Omdat wat we meemaken ons verhaal bevestigt. Zolang we namelijk ons op dezelfde manier blijven gedragen, ontvangen we ook dezelfde reacties en verandert er niets. ‘Ik ben nu eenmaal zo’ of ‘ik lijk gewoon op mijn vader, het zit in de genen’.
Of we blijven onze verhalen geloven omdat het ons eigenlijk wel goed uitkomt, want anders moeten we aan het werk met onszelf. En het is wel zo veilig en vertrouwd zoals we zijn, we kunnen er prima mee uit de voeten. En als anderen ook met ons uit de voeten kunnen zoals we zijn, waarom dan veranderen?
Maar wat als we er níet tevreden mee zijn zoals we zijn, wat als we een verhaal nader gaan bekijken?
Zo heb ik lang geloofd dat ik een rustig en introvert iemand was. Ik zei niet veel in een groep en als ik wat zei paste ik wel op om niet een afwijkende mening te laten horen. Dat durfde ik niet, dan ging ik bij de gedachte al blozen. En voor zover ik een uitgesproken mening had! Ik had veelal niet eens een eigen mening, laat staan een afwijkende. Ik bleef bescheiden op de achtergrond.
Totdat ik me aangetrokken voelde tot extraverte personen in mijn omgeving en dacht ‘zo wil ik ook zijn’, een flapuit die het niets uitmaakt wat een ander ervan denkt. Ik wilde vrij zijn van schaamte, ik wilde mezelf zijn. Ik wilde meedoen en me niet langer afzijdig houden.
Als de intentie tot verandering er is, dan verschuift er al wat en dan begint het oefenen. Je bent natuurlijk niet zomaar een ander mens. Ik ben nog steeds niet een flapuit maar ben zichtbaarder dan ik ooit was. Het blozen is zo goed als verdwenen en de schaamte is vervangen door acceptatie van mezelf.
Stap voor stap. Je maakt zelf de keuze.
